پرواز بارسا و سوارز: قدرت یا انحصار؟

اختصاصی طرفداری - شش قهرمانی طی هشت سال برای بارسلونا به دست آمد یا هشت قهرمانی طی دوازده سال. کارنامه ای حیرت آور که از دوران فرانک رایکارد آغاز شد، با پپ گواردیولا اوج گرفت و با تیتو ویلانووا و لوییز انریکه ادامه پیدا کرد و وقفه جراردو مارتینو هم خللی در آن ایجاد نکرد. آنها در این فصل قهرمانی پارسال را تکرار کردند، ولی این پرسش هم دوباره تکرار شد چنین حاکمیتی نشانه قدرت بارسلونا است یا کیفیت انحصارگرانه جاری در لالیگایی که اکثر تیم ها شکننده هستند؟

خرده گیران می گویند بارسا و رئال در این فصل طی 38 بازی جمعا 222 گل در لیگ زدند، در حالی که منچستر یونایتد، منچستر سیتی، چلسی و لیورپول طی فصل جاری طی 37 بازی جمعا 233 بار دروازه ها را گشوده اند. می گویند بارسا طی پنج دیدار آخرش در لیگ 24 بار گل زد بی آن که گلی دریافت کند. می گویند پنج شش تیم پایین جدول لالیگا – مثل گرانادا، ختافه، رایو وایکانو و لوانته - کیفیت بسیار نازلی دارند، در حالی که بارسا و رئال به تعبیری بهترین های جهان هستند. با این وصف رقابت رئال با کاتالان ها نشان می داد بارسا آسان قهرمان نشد. جان سختی رئال مادرید در کورس قهرمانی که تا آخرین روز دست از تعقیب کاتالان ها برنداشت عرصه را بر مردان انریکه تنگ کرده بود. آن چه زیدان در برنابئو انجام داده فوق العاده بود: کسب 50 امتیاز از 57 امتیاز و راهیابی به فینال لیگ قهرمانان. در حقیقت رئال از بدو نشستن زیدان روی نیمکت 53 امتیاز کسب کرد و بارسا 52 امتیاز.

باید اهمیت آن چه بارسا انجام داده را در روند یک دهه ای اش جست. آن چه که این قهرمانی – قهرمانی 24 - را برای خیلی ها به او برگرداند، به یوهان کرایوف. به کسی که در فصل سپری شده وداع کرد و خیلی زود رفت. آنهایی که می گویند بارسا را باید به قبل و بعد از کرایوف تقسیم کرد. می گویند بارسا پیش از ورود کرایوف به عنوان مربی در 1988 چندان عادتی به قهرمان شدن نداشت. آنها بین 1961 تا 1991 فقط دو بار – در 1974 با کرایوف در میدان و در 1985 با تری ونبلز روی نیمکت - قهرمان لالیگا شدند ولی پس از نشستن کرایوف روی نیمکت 14 بار جام قهرمانی را بالا برده اند. به همین دلیل قهرمانی در سالی که او درگذشت طعم دیگری دارد. خصوصا آن که کرایوف در دوران مربیگری اش تلاش فراوانی کرده بود زیدان را به عنوان بازیکن به نیوکمپ آورد.

بارسا طی فصل سپری شده نتوانست نیمکتش را احیا کند. ورود ویدال و آردا توران چیزی را تغییر نداد و فرصت زمستانی را هم از دست داد. ولی این فصل و این پیروزی در یک بازیکن بیش از هر کسی تجسم یافت. در لوییز سوارز. او طی یک فصل و نیم همان قدر برای بارسا گل زد که طی سه سال و نیم حضور در آنفیلد. او عنوان پی چی چی را گرفته و کفش طلای اروپا را هم از آن خود کرده است. سوارز در فصل پیش هم نقش کلیدی در فتح سه گانه ایفا کرد. ولی او در این فصل گام بلندتر را برداشت. در فرم جسمی بهتری قرار گرفت، گل های بهتری زد، پاس های گل بیشتری داد و در روزهای که لیونل مسی و نیمار غایب بودند یا نزول کرده بودند و یا به قول خرده گیران دغدغه پرونده های مالیاتی شان را داشتند بار سنگین گشودن دروازه ها را بر دوش بکشد. او هرگز خودخواهانه بازی نکرد و به خدمت مسی و نیمار درآمد، چنان که در لیورپول در خدمت استوریج درآمده بود.

ارتباط سوارز و کرایوف در یک چیز بود: آژاکس. سوارز از آمستردام آمده بود. از آژاکس. درک تاکتیکی اش، تکنیکش، جایگیری هایش، سختکوشی اش، همه و همه مرهون حضورش در مدرسه فوتبال آمستردام بود. آن چه که به او کمک والایی در درک بارسلونا و جا افتادنش در نیوکمپ کرد. او روند صعودی را از لیگی به لیگ دیگر پیموده: 35 گل برای آژاکس در یک فصل لیگ، 33 گل برای لیورپول در یک فصل و حالا 40 گل برای بارسا در یک فصل. او طی دو فصل دو بار قهرمان لالیگا شده، در حالی که رونالدو طی هفت سال در رئال یک بار قهرمان لیگ شده است. سوارز در این فصل طی 52 بازی 59 گل زد و 22 پاس گل داد (مسی 41 گل زد، نیمار 30 گل و رونالدو 51 گل). حالا او را "سلطان لوییز / King Luis " می خوانند. بازیکنی که لالیگا را از انحصار مسی و رونالدو درآورد که شاید آغاز فصل جدیدی در فوتبال باشگاهی اسپانیا باشد.